Belki yıllar geçer, ömür biter, gözlerindeki fer söner...Ama o çocuk gibi sıcak gülümsemen hep bir yerlerde, daima bir gönül köşesinde o anki hâliyle sonsuza dek saklanır.
Mutsuzluk için, kırgınlık için, küskünlük, dargınlık için incitme sana bağışlanmış bu güzel günü. Gözlerinde kahkaha atan güneşini incitme. Kulaklarına yankılanan kuşların şarkılarını incitme. Sana var gücüyle bağıran seni sana yansıtan aynalardan gülümsemeni esirgeme. Sev, âşık ol çiçeklere, bir bebeğe, önüne serilmiş kaldırımlara, yaşanmış anılarına, silik mutluluklarına yahut sevdanın bağrındaki o acılarına…
Umutsuzluğa sarılma asla, sen kanadı kırık bir kuş değilsin. Talihsizliklere aldanma, sen tesadüfen dünyaya gelmedin. Al hayattan alabileceğin ne varsa, sen mutluluğunla dünyaya bedelsin. Çok düştüm deyip bir de sen uzanma boydan boya taşlara, sen kaç kez başlayabildin yeni baştan hayata, önce bunu sorgula…
Çalındı mı yüzünden tebessümün, daha içteniyle yat yeni geceye. Yüreğine mi oturuyor özlemin, özleminin yüceliğini tat onsuz aldığın her nefeste. Dağıt saçlarını, savur. Savur ki varlığınla inlesin bu anlamsız hayat. Sen, önce kendi değerini hisset sonra da gel, bu hayata anlam kat.
Dökülüyor satırlar fikrimden ardı sıra. Ben dur demiyorum, onlar da dururuz demiyorlar. Ben yalnızca yazıyorum, yazıyorum… Kendim için yazıyorum, tesadüfen bu dergiye göz gezdirenlerin yüreklerine takılma ihtimalinden yazıyorum. Mutsuz bir annenin, yorgun argın işten dönen bir babanın ya da sıkkın bir genç kızın yüzüne tek lahzalık da olsa tebessümü oturtarak o güneşle dünyasını aydınlatması için yazıyorum. Sevdiğim için yazıyorum, istediğim için yazıyorum. Bazen kimse okumasın diye yakıyorum bazen de sizler için yeniden kâğıt başına oturuyorum.Ben şu an gülüyorum ve dünyamın sizin gülücüklerinizle daha çok aydınlanmasını bekliyorum.
Mutlu kalın.
“…Boş ver be yaşı başı,
Kim tutar seni kim,
Kendi yüreğinden başka kim?
Aklını al da öyle git,
İster bir duvara, ister bir odaya, ister kıra bayıra vur da git.
Dert etme ellerini, onlar da gelir seninle bırakmadıkça birine.
O biri de gelir gerçekten istediğin oysa,
Seveceksen ve öleceksen uğruna..
Yaşa be, yaşa da öyle git, gireceksen toprağa..”.
Can Yücel